Historia najnowsza zaczyna się w końcu lat 50 XX w. kiedy ks. Karol Messerschmidt proboszcz II Parafii warszawskiej i Administrator Węgrowa postanawia zająć się węgrowskim zborem wraz z Radą Parafialną pod przewodnictwem Jana Klemma.
Administrator Parafii w Węgrowie postanawia gruntownie wyremontować dom dawnej XVIII plebanii. Parafia po latach odzyskała ten dom 
od Spółdzielni Rękodzieła Artystycznego „Cepelia” i padło pytanie … co dalej?
Z inicjatywy księdza powstaje w Węgrowie Ewangelicki Dom Opieki „Sarepta”.
Budynek dawnej plebanii zyskał dodatkowe piętro wraz z 10 pokojami i 2 łazienkami dla przyszłych pensjonariuszy.
Na jesieni 1961 r. do Węgrowa przybyła pierwsza diakonisa siostra Zuzanna Lazar, a na wiosnę 1962 r. dołączyły jeszcze trzy siostry Alina Ciosk, Daniela Ferek i Krystyna Pilch. Cztery siostry wraz z pracownikami cywilnymi stanowiły pierwszą obsadę Ewangelickiego Domu Opieki „Sarepta” w Węgrowie.
Wraz z przebudową plebanii w „Strażnicy Ewangelicznej” pojawiło się ogłoszenie skierowane do młodych rodzin ewangelickich o możliwości zamieszkania i zatrudnienia w parafii węgrowskiej.
Na ogłoszenie odpowiedziało 5 rodzin ewangelickich z terenu: Mazur, Pomorza Zachodniego i Śląska, które z całym dobytkiem i małymi dziećmi przybyły do Węgrowa.
Dla nich Węgrów stał się nowym domem i nową parafią po latach tułaczki okresu wojny i wymuszonych osiedlin na tzw. „Ziemiach Odzyskanych”.
Nowi parafianie wraz z pensjonariuszami Domu Opieki zasilili miejscowy starzejący się zbór węgrowski.
Rodziny nowych osiedleńców ewangelickich zamieszkały na podwórku parafii w drewnianym domu przerobionym z XIX w. stodoły (budynek datowany jest na koniec lat 60-tych XIXw).
Nowi parafianie znacznie przyczynili się do remontu i uruchomienia Ewangelickiego Domu Opieki „Sarepta” w Węgrowie.
Część z nich w latach późniejszych wyjechała z Węgrowa w poszukiwaniu lepszych warunków.
